تاریخچه علم کشت بافت

وقتی درباره کشت گیاه صحبت می‌شود، معمولا منظور کشت گیاهان در گلدان ، زیر پلاستیک (Frames) ، در گلخانه و یا مزرعه است. در تقسیم بندیهای رایج در کشاورزی ، کشت گیاهان به بخشهای مختلف شامل زراعت ، باغبانی، زراعت مناطق گرمسیری ، جنگل‌داری و اصلاح نباتات تقسیم می‌گردد. در سال 1904 هانیگ، روش جدیدی از کشت گیاهان به نام کشت جنین را ارائه نمود. او جنین نابالغ تعداد زیادی از گیاهان تیره شب‌بو (cruciferae) را در شرایط کشت آزمایشگاهی (in Vitro)  ایزوله کرد و از آنها ، گیاهچه‌های زنده بدست آورد.[همچنین در محیط کشت حاوی نمک و ساکارز جنین را کشت را نمود.1925 لای باک از کشت جنین در تلاقی بین گونه ای استفاده کرد. 1925-1920 روبین و کوت کشت ریشه را انجام دادند.

وایت کشت ریشه گوجه فرنگی را در سال 1934 انجام داد. وایت و گاثرت در سال 1939 کشت کالوس هویج و تنباکو با استفاده از اکسین ها انجام دادند. (کشت ریشه و کشت کالوس در دسته ی کشت اندام ها قرار می گیرند.) مورل فرانسوی در سال 1952 گیاهان عاری از ویروس را با استفاده از کشت مریستم به دست آورد. در سال 1957 اسکوگ آمریکایی با استفاده از نسبت اکسین به سیتوکنین در محیط کشت عوامل هورمونی موثر در شکل زایی ریشه و اندام هوایی  را به دست آورد ... . در نهایت در سال 1960 کونیک انگلیسی با روش شیمیایی یه وسیله آنزیم ها دیواره را هضم و پروتوپلاست را جدا نمود. در سال 1965 ماهش وری گیاه داتوره را با استفاده از دانه ی گرده باززایی نمود.

از سال 1920 انواع روشهای کشت بافت ، نظیر کشت آزمایشگاهی بذرهای ارکیده ، کشت کالوس ، کشت اندام مرسوم شد. بعد از سال 1945 ، به تمام روشهای مختلف کشت در آزمایشگاه ، کشت بافت گیاهی اطلاق گردید.