کشاورزی سنتی و مدرن

با شکل‌گیری تمدن در جوامع بشری که پروسه‌ای طولانی را تا به امروز طی کرده و به شکل‌گیری فعالیت جدیدی به نام کشاورزی انجامید به نحوی که در دوران باستان با آغاز زندگی کوچ‌نشینی و سپس تشکیل روستاها در حاشیه شهرها روند توسعه و تکامل خوش را تا به امروز طی کرده است لذا با شروع کشاورزی در روستاها و ایجاد قشر جدیدی به نام کشاورزان در طبقات اجتماعی جامعه ایران و دیگر جوامع، زندگی کشاورزی رونق گرفت و انسان‌ ها با توجه به چگونگی رویش انواع گیاهان و خاصیت غذایی و دارویی آنها، همچنین در اختیار داشتن آب و خاک مناسب دریافتند که با کاشتن، پرورش و آبیاری دانه‌های گیاهی، درختان و درختچه‌ها می‌توانند غذای خود را تامین کنند.

در این سبک زندگی انسان‌ها توانستند با کار و تلاش طبیعت دست نخورده را به خدمت خود بگیرند. از آنجا که محصولات کشاورزی احتیاج به مراقبت دارند انسان‌ها خانه‌های خویش را در کنار مزارع ساختند آنها اراضی را توسط حیواناتی چون گاو و اسب شخم می‌زدند و با جویبارهای منشعب شده از رودخانه‌ها، چشمه‌ها و قنات مزارع خویش را آبیاری کردند.

بنابراین با وجود آمدن مزرعه‌ها و خانه‌ها در کنار یکدیگر به تدریج روستاها به وجود آمدند و کار سنگین کشاورزی که با مراقبت در مقابل خطرات و تهدیداتی چون آفات، امراض و حیوانات وحشی فقط با همیاری و همکاری تمام کشاورزان روستانشین امکان داشت این روش و کشت وکار در امور زراعی و باغی وابسته به ابزار و امکانات ساده ابتکاری نگرفته بود اما یکی از اصلی‌ترین و مهمترین ویژگی این کشاورزی استفاده از تجارب ارزشمند تاریخی کشاورزی بوده که از پیشینیان به ارث برده بودند، بود و تعریف و مفهومی از کشاورزی سنتی را در مجامع علمی امروزی منعکس می‌ساخت.

کشاورزی از دیرباز در ادوار تاریخی جوامع بشری در راستای ایجاد، توسعه و تکامل تمدن‌ها تاثیر بسزایی داشته است، لذا تشکیل اجتماعات بشری در واحدهای جغرافیایی شهری، روستایی و حتی کشوری در طول تحولات تاریخی در قرون طولانی وابسته به رونق و توسعه کشاورزی بوده به نحوی که تا قرون وسطی کشاورزی با ساختار سنتی و روند کاری ساده‌ای همراه بوده است و در ایران هم تا اواخر دوره قاجار به صورت سنتی فعالیت کشاورزی انجام می گرفت.